De wekker ging al op tijd en dat was maar goed ook, want anders haddden we ons zeker verslapen. Na een snelle douche en een prima ontbijtje was het tijd voor onze tour. In een minibusje met ongeveer twintig personen reden we de drukte van Ho Chi Minh uit. Al snel stopten we bij een werkplaats voor gehandicapten. Dit zijn allemaal nakomelingen van slachtoffers van Agent Orange, zoals ze hier de napalm noemen. Ze maken hier prachtig handwerk en verdienen daar een leuk centje mee. Niet veel, maar op het platteland heb je hier ook niet veel nodig. Hierna reden we verder langs een sliert van dorpjes achter elkaar met daartussenin wat rijstvelden en heel veel buffels. Drie uur later liepen we door een mooie poort naar de Cao Dai Tempel. Ook de andere ingang was  mooi.
Dou Vietnam 2017
22 juli 2017
Deze tempel is uniek in Vietnam. Hier komen drie geloven bij elkaar. Het Taoïsme, het Bhoedisme en de Katholieke kerk. Ze geloven dat er in ieder geloof een stukje waarheid zit. Ze aanbidden het heilige oog, dat voor hen God voorstelt.
Nadat we onze schoenen uit hadden gedaan mochten we aan de zijkant door de tempel lopen. Wat een pracht en praal. Overal gekleurde vensters en pilaren met gekleurde draken. Aan het einde een enorm blauwe bol die het heilige oog voor moest stellen. Helaas was Anne zo om zich heen aan het kijken dat ze een opstapje over het hoofd zag met als gevolg twee blauwe knieën en een kapotte camera. De mensen van de tempel smeerden er heel lief een groen goedje op en dat hielp gelukkig.
We mochten maar even beneden in de tempel blijven, want om 12.00 uur begon er een dienst. Die mochten we van bovenaf bekijken. De gelovigen zijn allemaal in het wit gekleed en zitten in kleermakerszit op de grond. Vrouwen links, mannen rechts. De geestelijken hebben een soort Sinterklaaspak in verschillende kleuren. Die in het geel is de hoogste geestelijke. Er was muziek en dans en steeds als de bel ging mochten de gelovigen opstaan, buigen en een stukje naar voren schuifelen. Dit hadden we al snel wel gezien. Toen we buiten kwamen zagen we dat het net ophield met regenen.
Vlug stapten we in de bus om een paar minuten later te gaan lunchen. Erik een bordje rundvleesstukjes met rijst en Anne een lekkere fruitsalade. Hierna reden we weer een paar uur verder naar de Cu Chi tunnels. De sliert met dorpjes maakte uiteindelijk plaats voor de jungle. We moesten ons bij aankomst dan ook goed insmeren met Deet tegen de muggen. Onze gids liet ons eerst de ingang van een gecamoufleerde tunnel zien. Ontzettend klein en dan was deze ingang nog wel groter gemaakt zodat de toeristen er doorheen passen.
De tunnels zijn hier gemaakt, omdat juist dit gebied enorm werd gebombardeerd vanwege de waterwegen in de buurt en om de burgers te beschermen om van hieruit tegen de Amerikanen te vechten. We kregen ook de boobytraps te zien die gebruikt werden. De een nog gruwelijker dan de ander. En ook deze werden goed gecamoufleerd. Ze gebruikten ze vooral om de Amerikanen bang te maken en te vertragen. Zelf waren ze enorm snel door de tunnels. Toch is er geen haat meer tegen de Amerikanen nu. Ze zeggen hier als je de oorlog hebt overleefd van beide kanten, dan heb je geluk gehad en verder is er niets meer over te zeggen.
Het tunnelcomplex hier is wel 250 km lang en bestaat uit drie lagen. De bovenste laag met keuken, opslagruimtes en ruimtes voor bijeenkomsten. De tweede laag met ruimtes op te schuilen en de derde laag met gangen van het een naar het ander. Erik ging zelf ook nog 20 meter door een tunnel. Voor ons ontzettend laag en dan zijn ze zelfs nog een stuk groter gemaakt voor de toeristen. In de gangen is het enorm warm en vochtig. Dat moet echt geen pretje geweest zijn. Er werd voornamelijk Tapioka (een soort cassave) gegeten. Wij kregen die ook met een dip van gehakte pinda met suiker en zout en dat smaakte nog best goed.
We reden weer terug naar Ho Chi Minh. De hele bus deed een lekker dutje en we werden dan ook pas weer wakker toen we de stad inreden. Midden in de spits. En dachten we gisteren al dat we veel scooters gezien hadden dan was dat nog niks bij nu. Er zijn dan ook meer dan vier miljoen scooters in Ho Chi Minh. Wat een gekkenhuis. En er passen ook best vier of vijf mensen tegelijk op de scooter, of acht vuilnizakken of zelfs 12 kratjes bier. Toch zie je nergens een ongeluk. Er wordt dan ook best langzaam gereden.

Terug in ons hotel fristen we ons even op en daarna gingen we op zoek naar een nieuwe camera. Helaas niet gevonden, maar wel nog ergens een lekkere pizza gegeten. Bij een tentje op de hoek nog een koffie en een biertje en toen was het wel weer genoeg geweest voor vandaag. Morgen doen we het even lekker rustig aan.