Dou Canada & Amerika 2016
13 augustus 2016
We keken nog een keer goed naar ons mooie uitzicht vanaf ons terrasje voordat we vertrokken uit Ucluelet op weg naar Victoria. De zon scheen alweer lekker en na anderhalf uur stopten we bij Cathedral Grove. Dit is een oerbos met eeuwenoude bomen. Wat een reuzen. Zo lang dat ze niet op de foto te krijgen zijn. We liepen een klein rondje door dit bos. Heerlijk zo  's morgens vroeg. We gaan de geur van de bossen nog missen als we weer in de stad zijn.
Weer een uurtje later kwamen we in het plaatsje Chemainus. Dit kleine plaatsje staat bekend om zijn muurschilderingen. We liepen een tijdje door dit schattige dorpje. De ene muurschildering vonden we mooier dan de andere. Vooral die van de indianen was erg mooi.

Er waren ook wat leuke winkeljes. Vooral de snoepwinkel viel op. Net het huisje van Hans en Grietje. Hier verkochten ze ook alle soorten Nederlandse drop die je maar kunt bedenken. De verkoopster vertelde dat hier op het eiland veel Nederlanders wonen die speciaal voor de drop naar haar winkeltje komen. Dit merkten we ook een stukje verderop. We zagen een bakkertje met een molen in het logo en ja hoor. Hier verkochten ze gewoon krentenbollen, gevulde koeken, kletskoppen, appelflappen en nog veel meer Nederlandse lekkernijen. Ook gewoon in het Nederlands geschreven. Grappig, want dat kunnen ze hier zelf never nooit niet goed uitspreken. We dronken koffie op het terras met een lekkere appelflap er bij.
Daarna gingen we weer verder. Een stukje verderop lag het plaatsje Duncan. Dit plaatsje staat bekend om zijn vele totempalen. Vancouver Island was vroeger alleen bewoond door de Native Americans en dat zie je hier nog overal terug. Wat een mooie totempalen stonden er bij. Sommige stonden voor de stam waar ze van waren. Anderen bijvoorbeeld voor vriendschap e.d. Ook dit was weer een gezellig plaatsje. We liepen nog even over een Farmers Market en langs het oude stationnetje voordat we weer in de auto stapten.
Toen we net weer op weg waren zagen we dat de achterband slap was. Snel stopten we bij een benzinepomp om hem bij te pompen. Zo konden we weer verder naar Victora. Morgen op ons gemak de band maar verwisselen. We hadden geluk, want aan de andere kant stond een enorme file. Wij konden zo doorrijden en we waren dan ook een uur te vroeg in Victoria. Bij een Italiaan aten we samen een grote pizza. Die was heerlijk, maar we kregen hem maar half op. De andere helft ging mee in een doggiebag. We mailden daar meteen de verhuurster van ons appartement en gelukkig konden we al een uur eerder komen. Wat een prachtig appartement hebben we hier ook weer op loopafstand van de haven.
We brachten onze spullen naar boven en relaxten nog wat. Daarna liepen we op ons gemak naar de haven. Wat een gezelligheid hier. Overal bootjes, terrasjes, marktkraampjes en muziek. Er was ook net een roeiwedstrijd bezig voor het goede doel. Hier bleven we even kijken. Wat een drukte in de haven. De roeiboten, andere bootjes, schattige taxibootjes en een stukje verderop de watervliegtuigjes van de Victorai Waterplane airport.
Na nog een stuk ruwe zee, waren we eindelijk weer terug in de haven. De zon was intussen onder gegaan, maar daar hadden we weinig van gezien. We hadden het te druk met ons goed vast houden en golven ontwijken die over de boot heen sloegen. We waren dan ook ondanks onze pakken door en door nat. Snel namen we een taxi terug naar het hotel waar we een lekkere warme douche namen. Morgen om twaalf uur mogen we in de herkansing. Dit keer op een grotere boot. De zee zal nog wel wat ruw zijn, maar op een grotere boot voel je dat minder. De kans op orka's is heel klein, maar misschien zien we wel andere walvissen. Wie weet. Wordt vervolgd.
Op een terrasje dronken we nog wat en toen was het tijd om te gaan Whalewatchten. We kregen weer van die prachtige rode pakken aan en stapten in de zodiac voor de sunset tour. Er werd al meteen verteld dat we nat zouden worden en dat de whales ver weg waren. We vaarden dan ook naar Amerikaanse wateren. Toen we de haven verlieten merkten we al dat de zee erg ruw was. We gingen met een rotvaart en telkens werden we omhoog getild en klapten we terug op het water. Dit hielden we een uur vol. Niet echt leuk en toen bleek ook nog voor niets. Er was geen walvis te zien en we moesten snel terug, omdat de zee nog ruwer werd. Op de terugweg werden we nog verder omhoog getild en klapten we nog harder terug op het water met achter ons aan een mistbank die aan kwam rollen. Ech niet leuk meer. Na een helse toch kwamen we even in wat rustiger water waar we op een eilandje nog een zeehondje zagen liggen. Een schrale troost. Dit was de kapitein in 100 vaarten dan ook nog nooit gebeurd. Hebben wij weer.