Kauffeld in
Amerika en Canada 2010
Amerika en Canada 2010
Hieronder staat het reisverslag van 11 aug 2010
We slapen eindelijk 's nachts een beetje door, maar we moesten om 6.30 uur opstaan om op tijd bij Port Autorithy te zijn om de bus te nemen naar New Jersey. We namen de metro vlakbij het hotel en kochten bij het busstation de kaartjes voor de bus en de toegangsbewijzen voor Six Flags Great Adventure. Onderweg naar de terminal kochten we nog een lekker broodje als ontbijt en Anouk nam een beker vers fruit. Bij de terminal moesten we nog even wachten. Het lijkt hier wel een vliegveld. Iedere buslijn heeft binnen in het gebouw een eigen terminal waar je moet wachten. Als de bus er is gaat de deur open, net als een sluis op het vliegveld. We konden met de bus van 7.50 uur mee en anderhalf uur later waren we bij het park. We stonden vooraan en moesten eerst ook hier weer langs de beveiliging. Daarna mochten we het park nog niet binnen. Dit ging pas om 10.30 uur open.
We moesten wachten voor een touw en achter ons stond al snel een grote massa mensen. Iedereen komt eigenlijk voor de Kingda Ka. De hoogste en snelste achtbaan ter wereld. Even voor 10.30 uur werd het touw weggehaald door security mensen. Er werd verteld dat je niet mocht rennen en zo liep de hele massa mensen achter de security aan naar de Kingda Ka. Echt een maf gezicht. Af en toe probeerde er wel iemand langs te komen, maar die werd dan genadeloos teruggestuurd. Wij waren bij de eerste mensen die de Kingda Ka in konden. Er waren vier treintjes om in te stappen en toevallig vertrok ons treintje als eerste. Met een noodgang werden we gelanceerd. Gigantisch snel en hoog. Op het hoogste punt leek het of we even bleven hangen en toen ging het weer met een noodgang verticaal naar beneden. Net voor het station nog over een heuvel om de snelheid er uit te halen en daar waren we al weer. Wat een gave achtbaan.
Hierna gingen we naar de Superman Ultimate Flight. We konden ook hier vrij snel doorlopen. In deze baan ga je eerst gewoon zitten met je benen in beugels en een soort harnas om. Dan zakt de vloer weg en worden de karretjes gekantelt, zodat met je gezicht naar beneden komt te liggen. Zo lijkt het het alsof je vliegt. Zelfs door een looping heen en dat voelt echt heel raar. We vonden dit allevier een heel erg leuke baan. Ondanks dat we zo snel aan de beurt waren geweest waren we al weer ruim een uur verder en het was intussen bloedheet geworden. De afgelopen dagen was het al boven de 30 graden, maar vandaag was het nog veel warmer. We besloten dan ook om binnen in een restaurant met airco eerst maar iets te eten en te drinken. Daarna gingen we naar El Toro, een gigantisch grote houten achtbaan met enorm hoge en stijle hellingen. Helaas stond hier al aangegeven dat de wachttijd 90 minuten zou zijn. We gingen toch maar in de rij staan, want deze achtbaan wilden we toch echt doen. De wachtrij was niet overdekt dus we stonden met deze hitte pal in de volle zon. Eigenlijk geen doen. Gelukkig kwam er nog een verkoper langs waarvan we een fles water kochten voor drieëneenhalve dollar. Belachelijk, maar als het tien dollar was geweest hadden we hem ook gekocht. Even later viel er voor ons iemand flauw en werd de security er bij geroepen. Er werd op dat moment al besloten een extra treintje in te zetten en toen ging het gelukkig wat sneller. Na drie kwartier konden we instappen. En het wachten was de moeite waard geweest. Vooral Joris en Erik vonden de baan geweldig. Anouk en Anne-Marie vonden hem wat minder, die werden wat meer heen en weer geslingerd.
We waren intussen allemaal oververhit en dus gingen we maar weer binnen in de airco iets drinken. Anne-Marie en Anouk bleven hier nog even zitten en Joris en Erik gingen intussen in de Skull Mountain. Een kleine achtbaan in het donker die niet zo veel voorstelde. Gelukkig was het hier nog niet zo druk. We zagen de hele dag al ladingen mensen binnenkomen in het park. Het was ineens echt ontzettend druk geworden. Overal liepen de wachttijden op tot twee uur en dat in de brandende zon. Geen doen. We kwamen bij The Dark Night Coaster. Ook een binnenachtbaan die pas een jaar geleden geopend is. Hier konden we overdekt wachten en gelukkig ook niet zo lang. Eerst ging je een ruimte in waar een nieuwsbericht werd gedraaid uit Gotham City en daarna mocht je doorlopen naar het station dat er uit zag als een metrostation uit Gotham City. Deze baan is heel mooi gemaakt. Toen we weer buiten kwamen bleek overal de wachttijd twee uur te zijn. Dat was echt niet meer te doen met meer dan 30 graden. Dus hoe jammer ook, we besloten om de bus van 18.30 uur terug te nemen naar New York.
Helaas hadden we ook hier geen geluk, want de bus had een flinke vertraging. Dit wachten kon er ook nog wel bij. Gelukkig was het intussen wat bewolkt. Na anderhalf uur waren we weer terug bij Port Autorithy. We konden niet bij de terminal terecht. Een agent vertelde tegen de chauffeur vanwege een brand. We reden naar een andere terminal en inderdaad zagen we bij het uitstappen een brandende bus. Het zag er niet heel ernstig uit, maar overal hing rook. We zijn dan ook maar snel het station uitgegaan. Buiten kwamen van alle kanten brandweerauto's aanrijden. Wel een mooi gezicht. Vlakbij het station wist Joris een Mac Donalds te vinden en daar hebben we snel iets gegeten. Daarna met de metro snel terug naar het hotel. We waren te moe om te gaan lopen. Nu liggen de kinderen nog lekker even een film te kijken en wij maken de website weer in orde. Morgenvroeg doen we lekker rustig aan en de rest van de dag gaan we op ons gemak nog wat dingen bekijken.
We moesten wachten voor een touw en achter ons stond al snel een grote massa mensen. Iedereen komt eigenlijk voor de Kingda Ka. De hoogste en snelste achtbaan ter wereld. Even voor 10.30 uur werd het touw weggehaald door security mensen. Er werd verteld dat je niet mocht rennen en zo liep de hele massa mensen achter de security aan naar de Kingda Ka. Echt een maf gezicht. Af en toe probeerde er wel iemand langs te komen, maar die werd dan genadeloos teruggestuurd. Wij waren bij de eerste mensen die de Kingda Ka in konden. Er waren vier treintjes om in te stappen en toevallig vertrok ons treintje als eerste. Met een noodgang werden we gelanceerd. Gigantisch snel en hoog. Op het hoogste punt leek het of we even bleven hangen en toen ging het weer met een noodgang verticaal naar beneden. Net voor het station nog over een heuvel om de snelheid er uit te halen en daar waren we al weer. Wat een gave achtbaan.
Hierna gingen we naar de Superman Ultimate Flight. We konden ook hier vrij snel doorlopen. In deze baan ga je eerst gewoon zitten met je benen in beugels en een soort harnas om. Dan zakt de vloer weg en worden de karretjes gekantelt, zodat met je gezicht naar beneden komt te liggen. Zo lijkt het het alsof je vliegt. Zelfs door een looping heen en dat voelt echt heel raar. We vonden dit allevier een heel erg leuke baan. Ondanks dat we zo snel aan de beurt waren geweest waren we al weer ruim een uur verder en het was intussen bloedheet geworden. De afgelopen dagen was het al boven de 30 graden, maar vandaag was het nog veel warmer. We besloten dan ook om binnen in een restaurant met airco eerst maar iets te eten en te drinken. Daarna gingen we naar El Toro, een gigantisch grote houten achtbaan met enorm hoge en stijle hellingen. Helaas stond hier al aangegeven dat de wachttijd 90 minuten zou zijn. We gingen toch maar in de rij staan, want deze achtbaan wilden we toch echt doen. De wachtrij was niet overdekt dus we stonden met deze hitte pal in de volle zon. Eigenlijk geen doen. Gelukkig kwam er nog een verkoper langs waarvan we een fles water kochten voor drieëneenhalve dollar. Belachelijk, maar als het tien dollar was geweest hadden we hem ook gekocht. Even later viel er voor ons iemand flauw en werd de security er bij geroepen. Er werd op dat moment al besloten een extra treintje in te zetten en toen ging het gelukkig wat sneller. Na drie kwartier konden we instappen. En het wachten was de moeite waard geweest. Vooral Joris en Erik vonden de baan geweldig. Anouk en Anne-Marie vonden hem wat minder, die werden wat meer heen en weer geslingerd.
We waren intussen allemaal oververhit en dus gingen we maar weer binnen in de airco iets drinken. Anne-Marie en Anouk bleven hier nog even zitten en Joris en Erik gingen intussen in de Skull Mountain. Een kleine achtbaan in het donker die niet zo veel voorstelde. Gelukkig was het hier nog niet zo druk. We zagen de hele dag al ladingen mensen binnenkomen in het park. Het was ineens echt ontzettend druk geworden. Overal liepen de wachttijden op tot twee uur en dat in de brandende zon. Geen doen. We kwamen bij The Dark Night Coaster. Ook een binnenachtbaan die pas een jaar geleden geopend is. Hier konden we overdekt wachten en gelukkig ook niet zo lang. Eerst ging je een ruimte in waar een nieuwsbericht werd gedraaid uit Gotham City en daarna mocht je doorlopen naar het station dat er uit zag als een metrostation uit Gotham City. Deze baan is heel mooi gemaakt. Toen we weer buiten kwamen bleek overal de wachttijd twee uur te zijn. Dat was echt niet meer te doen met meer dan 30 graden. Dus hoe jammer ook, we besloten om de bus van 18.30 uur terug te nemen naar New York.
Helaas hadden we ook hier geen geluk, want de bus had een flinke vertraging. Dit wachten kon er ook nog wel bij. Gelukkig was het intussen wat bewolkt. Na anderhalf uur waren we weer terug bij Port Autorithy. We konden niet bij de terminal terecht. Een agent vertelde tegen de chauffeur vanwege een brand. We reden naar een andere terminal en inderdaad zagen we bij het uitstappen een brandende bus. Het zag er niet heel ernstig uit, maar overal hing rook. We zijn dan ook maar snel het station uitgegaan. Buiten kwamen van alle kanten brandweerauto's aanrijden. Wel een mooi gezicht. Vlakbij het station wist Joris een Mac Donalds te vinden en daar hebben we snel iets gegeten. Daarna met de metro snel terug naar het hotel. We waren te moe om te gaan lopen. Nu liggen de kinderen nog lekker even een film te kijken en wij maken de website weer in orde. Morgenvroeg doen we lekker rustig aan en de rest van de dag gaan we op ons gemak nog wat dingen bekijken.
