14 augustus 2022
Vandaag was onze laatste volle dag in Oostenrijk aangebroken. We hadden lekker geslapen en in dit hotel was een goed ontbijtbuffet. Met volle maag konden we dan ook weer op pad. Via een lange slingerende bergweg met ontelbaar veel haarspeldbochten klommen we steeds hoger de bergen in. In de verte zagen we de toppen met eeuwige sneeuw van het Nationaal Park Hohe Tauern al liggen. Bij Enzingerboden gingen we met twee gondellbanen omhoog naar de Weissee Gletscherwelt. De eerste gondel ging in tien minuten naar het Mittelstation bij de Grünsee. Daar stapten we over in de tweede lift naar de Rudolfshütte bij de Weissee. Onderweg zagen we beneden ons de Grünsee nog liggen.
Na een kwartiertje kwamen we aan bij het bovenste station. Hier zagen we de mooie blauwgroene Weissee, omringd door bergen met eeuwige sneeuw. Wat een prachtig gezicht. We klommen via een steil rotsachtig pad omhoog tussen de koeien door die allemaal een grote bel om hun nek droegen. Je kon het geluid van de koeienbellen al van ver horen. Bovenaan het pad hadden we aan de ene kant een mooi uitzicht op de Weissee en aan de andere kant op de Tauernmoossee. Ook al met zo'n prachtige kleur. De beide meren worden gescheiden door een grote stuwdam.
Via hetzelfde steile pad liepen we weer naar beneden terug naar de Weissee. We waren blij met onze wandelschoenen, want het was geen gemakkelijk pad. Via een nog steiler pad liepen we nog verder naar beneden naar de oever van de Weissee. Een stuk verderop kwamen we bij de Medelz stoeltjeslift. Deze bracht ons in twintig minuten helemaal naar de top. Voor deze baan moet je echt geen hoogtevrees hebben. Je kon bovenaan nog naar de eeuwige sneeuw lopen, maar daarvoor moest je echt over hele rotspartijen klimmen. Wij hebben nog een paar weken vakantie voor de boeg, dus dat risico namen we maar niet. We namen daarom al vrij snel de stoeltjeslift weer naar beneden. Wat een schitterend uitzicht hadden we zo op allebei de meren en de gletsjers rondom.
We klauterden weer terug naar de gondelbaan bij de Rudolfshütte en dat viel nog niet mee. Wat een pittige klim was dat, maar het was allemaal meer dan de moeite waard. We waren ook precies op tijd, want tussen twaalf en één gaan de banen een uur dicht. Wij waren tegen twaalf uur weer bij de auto. Een paar dorpjes verderop stopten we bij een terrasje en daar aten we een tosti met een welverdiende ijskoffie erbij. Heerlijk, want het was intussen 27 graden geworden met volop zon.
De volgende stop was bij de Krimml watervallen. Ook deze liggen in het Nationaal Park Hohe Tauern. Deze waterval is met 380 meter de hoogste van Europa en de op vijf na hoogste van de wereld. Iedereen wil hem zien en dat was te merken, het was hier dan ook ontzettend druk. Toch hadden we geluk en vonden we vrijwel meteen een parkeerplek. We hoorden de waterval al van een afstandje. Hij valt in drie etappes naar beneden en vanaf een uitzichtpunt konden we de onderste twee delen van de waterval al zien. We liepen een stuk omhoog en daar konden we tot vlakbij de waterval komen. Wat een natuurgeweld. Het water stort hier naar beneden op de rotsen en je voelt goed het stuifwater. Geen straf op zo'n warme dag. We konden nog verder omhoog lopen, maar we vonden dat we wel genoeg gewandeld hadden vandaag.
De volgende stop was bij de Krimml watervallen. Ook deze liggen in het Nationaal Park Hohe Tauern. Deze waterval is met 380 meter de hoogste van Europa en de op vijf na hoogste van de wereld. Iedereen wil hem zien en dat was te merken, het was hier dan ook ontzettend druk. Toch hadden we geluk en vonden we vrijwel meteen een parkeerplek. We hoorden de waterval al van een afstandje. Hij valt in drie etappes naar beneden en vanaf een uitzichtpunt konden we de onderste twee delen van de waterval al zien. We liepen een stuk omhoog en daar konden we tot vlakbij de waterval komen. Wat een natuurgeweld. Het water stort hier naar beneden op de rotsen en je voelt goed het stuifwater. Geen straf op zo'n warme dag. We konden nog verder omhoog lopen, maar we vonden dat we wel genoeg gewandeld hadden vandaag.
Daarom reden we verder naar ons laatste hotel in Oostenrijk. Ook weer via een prachtige slingerende bergweg met af en toe zelfs koeien op de weg. We hadden niet in gaten dat we een stukje van de Gerlos Alpenstrasse aan het rijden waren, totdat we hier ruim tien euro tol voor moesten betalen. Deze weg zat niet in ons tolvignet. Niks aan te doen, in ieder geval was het wel een mooie weg. We kwamen duidelijk door skigebied heen met enorm veel hotelletjes, restaurants en après ski bars. Het zal hier vooral in de winter een gezellige boel zijn. Tegen drie uur kwamen we aan bij Pension Gemshorn in Hainzenberg. Hier dronken we eerst een biertje en een Aperol. We kregen weer een kamer in de categorie klein maar fijn, maar wel een mooie kamer met een groot balkon waar we eerst lekker ons drankje opdronken voordat we de koffers uit de auto haalden. De rest van de middag deden we lekker lui en we aten op het terras bij het pension een lekkere Wienerschnitzel. Natuurlijk met nog een lekker drankje erbij. Morgen verlaten we Oostenrijk en gaan we naar het derde land van deze vakantie, Italië. Ook hier hebben we weer enorm veel zin in.
